Czym jest stwardnienie rozsiane? Przyczyny, objawy oraz leczenie

Czym jest stwardnienie rozsiane? Przyczyny, objawy oraz leczenie

Stwardnienie rozsiane, głównie określane jako SM, jest chorobą układu nerwowego, w wyniku której dochodzi do uszkodzenia jego struktur.

Czym jest stwardnienie rozsiane?

Stwardnienie rozsiane jest chorobą przewlekłą i postępującą. Polega ona na zaniku osłonek mielinowych. Jak sama nazwa wskazuje, w mózgu i wzdłuż rdzenia kręgowego dochodzi do rozsiewania się ognisk zapalnych. Stwardnienie rozsiane (SM) stwierdza się najczęściej u młodych osób między 20. a 40. rokiem życia, jednak może wystąpić w każdym wieku. Demielinizacja (zanik osłonek mielinowych) powoduje szereg zaburzeń ze strony układu nerwowego w postaci rzutów choroby. Limfocyty T, B oraz makrofagi, czyli komórki układu immunologicznego, stopniowo atakują system nerwowy. Postępują one zazwyczaj powoli, a przebieg i obraz kliniczny jest różny i indywidualny.

Etiologia stwardnienia rozsianego nie jest poznana, jednak wiadomo, iż wpływ na rozwój choroby mają nieprawidłowości w funkcjonowaniu układu odpornościowego oraz procesy neurodegeneracyjne.

Objawy stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane, objawy choroby związane są zaburzeniami ze strony układu nerwowego. Symptomów SM jest wiele, należą do nich:

  • zaburzenia równowagi oraz chodu,
  • parestezje, czyli zaburzenia czucia,
  • objaw Lhermitte’a – czyli uczucie porażenia prądem, rozchodzące się wzdłuż ramion ku dolnej części ciała po przygięciu głowy do klatki piersiowej,
  • dyskomfort bólowy,
  • zaburzenia ostrości widzenia występujące w jednym oku,
  • skurcze oraz wzmożone napięcie mięśniowe,
  • uczucie przewlekłego zmęczenia,
  • neuralgia nerwu trójdzielnego, czyli rwa twarzowa polegająca na nagłym bólu w okolicy czoła, policzka, nosa lub żuchwy (synonimem terminu neuralgia jest nerwoból),
  • spadek libido oraz zaburzenia erekcji,
  • problemy podczas mikcji oraz defekacji,
  • zawroty głowy,
  • drżenie mięśniowe,
  • dyzartria, czyli różnego rodzaju zaburzenia mowy oraz artykulacji,
  • zaburzenia koncentracji, pamięci oraz uwagi,
  • niekiedy pojawiają się symptomu poprzecznego zapalenia rdzenia kręgowego.

Podczas rzutu choroby mogą występować różne objawy, a każdy następny rzut może wyglądać inaczej.

Rodzaje stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane ma wiele postaci o różnym przebiegu. Wśród nich wymienia się:

  1. postać rzutowo-remisyjną – podczas przerwy między rzutami nie występują odchylenia neurologiczne lub pojawiają się one pojedynczo. Najczęściej występująca postać SM;
  2. postać pierwotnie postępującą – od momentu zachorowania dolegliwości chorobowe nasilają się, bez przerw remisyjnych;
  3. postać wtórnie postępującą – po epizodach rzutów i remisji, postęp choroby znacznie się nasila;
  4. postać pierwotnie postępującą z rzutami – jest to najcięższa z odmian choroby. Dolegliwości stale nasilają się, a dodatkowo występują również rzuty SM.

Diagnostyka stwardnienia rozsianego

Proces diagnostyczny stwardnienia rozsianego polega na analizie wymienianych objawów oraz wyników:

  • rezonansu magnetycznego – dzięki niemu lekarz może ocenić zmiany, jakie zaszły w strukturach układu nerwowego,
  • punkcji lędźwiowej – dzięki temu badaniu analizowany jest skład pobranego płynu mózgowo-rdzeniowego,
  • badania elektrofizjologicznego – które na przykład ocenia siłę potencjałów wzrokowych.

Ostateczna diagnoza stawiana jest w oparciu o wyżej wymienione badania na podstawie specjalnie stworzonych kryteriów, nazywanych kryteriami McDonalda.

Leczenie stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane w obecnej dobie w dalszym ciągu jest chorobą nieuleczalną. Nie ma leku, który pozwoliłby osobie chorej wrócić do pełni zdrowia. Mimo iż w Polsce są prowadzone terapie eksperymentalne, nie ma wiarygodnych badań wykazujących remisję choroby w wyniku ich stosowania. Ogólny schemat procesu terapeutycznego polega na złagodzeniu i zahamowaniu postępu choroby.

Leczenie również zmienia się w zależności od etapu choroby. Podczas rzutu podawane są glikokortykosteroidy: prednizon, metyloprednizolon oraz deksametazon. Droga podaży leków uzależniona jest od stanu chorego. Może być podawana zarówno drogą doustną, jak i dożylną. Podczas leczenia przewlekłego stosowane są leki mające na celu zahamowanie postępu choroby: natalizumab, octan glatirameru, składniki interferonu beta, mitoksantron oraz fingolimod. Pacjentowi zaleca się również uczęszczanie na rehabilitację oraz aktywność fizyczną.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj